بنیاد خیریه زینب کبری(س)، به شماره ثبت 2157، در سال 1358 تآسیس شد که در ادامه با هم، نیم‌نگاهی داریم به روند تشکیل این مرکز خیریه.
با پیروزی انقلاب اسلامی ایران و انتصاب آقای محمد توسلی به‌عنوان شهردار تهران، مدیریت سازمان تربیتی شهرداری برعهده خانم فاطمه برزگر گذاشته شد. در این سازمان پسرها و دخترهای 10 تا 27 سال نگهداری می‌شدند و این مسئله چه از لحاظ امکانات محیطی و چه از بابت سلامت روان بر وجود این فرزندان تأثیر مخربی داشت. بنابراین قدم اول برای خانم برزگر جداسازی گروه‌های سنی مختلف بچه‌ها و اسکان آن‌ها در محیط‌های جداگانه بود. پس از تقسیم و طبقه‌بندی سنی بچه‌ها، پسرهای ده تا پانزده ساله از این گروه جدا و در ساختمانی جداگانه مستقر شدند.
از ابتدای محول شدن این وظیفه به خانم برزگر، همه کوشش ایشان این بود که محیطی امن و سالم برای رشد و بهبود آسیب‌های این کودکان رها شده ایجاد کنند اما روش‌های تربیتی در مراکز شبانه‌روزی در آن زمان این امکان را فراهم نمی‌کرد. امید موفقیت تنها زمانی خودش را نشان می‌داد که ساختار مربیان، تیم مددکاری و همچنین مدیریت و پرسنل تغییر بنیادی کند و این دگرگونی ساختاری در آن زمان امکان‌پذیر نبود. خانم برزگر از همان زمان معتقد به اجرای طرح شبه‌خانواده در مراکز شبانه‌روزی بودند تا فضا و برنامه زندگی این کودکان در محیطی شبیه به خانواده سازماندهی شود. در ابتدا این طرح با مسئولان شهرداری درمیان گذاشته شد و تقاضا شد که نیروهای اجرایی با نیروهای متخصص جایگزین شوند اما متأسفانه روش اجرای طرح با مخالفت روبرو شد. در این زمان تصمیم بر این شد که خانم برزگر به‌کلی از ساختار شهرداری جدا شوند و مؤسسه‌ای به‌عنوان یک بنیاد خیریه غیرانتفاعی برای نگهداری از کودکان بی‌سرپرست یا فاقد سرپرست قانونی مؤثر راه‌اندازی کنند. سرانجام با خواست خود خانم برزگر و برای کمک به روند بهبود این فرزندان در شهرداری، وظیفه ساماندهی سی نفر از کودکان شش سال به بالا بر عهده ایشان گذاشته شد و این آغاز کار بنیاد خیریه زینب کبری(س) بود.
سرانجام، کاری که با کودکان بی‌سرپرست سازمان فرهنگی شهرداری در سال 1357 آغاز شده بود، به ثبت بنیاد حضرت زینب در سال 1358 انجامید. اعضای هیئت مؤسس اولیه بنیاد عبارت بودند از: خانم فاطمه برزگر، دکتر تقی ابتکار، مهندس خلیلی، خانم اقدس اصغری و خانم زهرا کاشانی. بعد ارزیابی عملکرد، تصمیم بر این شد که کار با پذیرش کودکان دو ساله پیش برود و گروه اول فرزندان بنیاد زینب در ساختمان پلاک هشت ساکن شدند. از همان ابتدا طرح شبه‌خانواده برای ایجاد فضای امن و عاطفی برای بچه‌ها پیاده شد و نتیجه فوق‌العاده بود! کودکان آسیب‌دیده‌ای که با مشکلات بسیار در این بنیاد پذیرش شده بودند، حالا خودشان را در محیطی امن، شبیه به محیط یک خانواده، با تعداد کمی از همسالان و مربی‌ها و مددکاران متخصص می‌دیدند و در این محیط بود که به شکوفایی می‌رسیدند. بعد از گسترش کار، و افزایش تعداد بچه‌ها ساختمان پلاک 5 هم به این مجموعه اضافه شد تا جوابگوی نیازهای فرزندان این خانه باشد.
امروزه کودکان تحت حمایت بنیاد، در دو مرکز اقامتی پلاک هشت (مخصوص کودکان 3 تا 7 سال) و پلاک پنج (مخصوص کودکان و نوجوانان 7 تا 18 سال) نگهداری می‌شوند. این خانواده هر روز در حال گسترش است و ارتباط بنیاد حتی با سری اول فرزندانش هنوز پابرجا است و هستند کسانی که حالا حتی نوه دارند و هنوز به بنیاد رفت وآمد می‌کنند و خانم برزگر برایشان همان مامان فاطی مهربان آن روزها باقیمانده. به همین دلیل است که می‌گوییم اینجا خانه این کودکان است و نه فقط سقفی برای خوابیدن و سفره‌ای برای سیر شدن!